PADRE JAREK

Krynica – według legendy – zawdzięcza swoje istnienie oparte na działaniu dobroczynnych źródeł Najświętszej Maryi Pannie. To dzięki Niej okazało się, że zatopione w leśnej głuszy źródło, z którego piją zwierzęta, posiada niezwykłe właściwości. A legenda głosi, że w jego pobliżu osiadła w pustelniczej chacie młoda pasterka, która czekała na powrót ukochanego. Pewnej nocy usłyszała głos wzywający ratunku… Był to głos rycerza wracającego z wyprawy wojennej, którego gdy – szukał drogi do swej ukochanej -napadł dziki zwierz „ Urocza pasterka odnajduje zranionego, pada na kolana i woła z ufnością: “Matko Najświętsza, ratuj go”. I oto w błękitnej jasności zstępuje z niebios Matka Boża, wskazuje na wytryskający zdrój i mówi: ” Umyj tą wodą rany rycerza, a żyć będzie” – i tak się stało… I odtąd zaczęła się szerzyć sława cudownego zdroju i cześć dla Najświętszej Panienki – Uzdrowienia Chorych”.
Znakomity artysta Artur Grottger zapragnął, aby ponad zdrojem stanęła statua Matki Bożej Łaskawej. Wykonał jej projekt i dzięki ofiarności wiernych w roku 1864 w lesie stanęła figura Matki Bożej.
W roku 1884 wzmocniono ją wysokim murem, potem ogrodzono żelazną balustradą. W roku 1943 gwałtowny huragan wyłamał wokół figury drzewa , ale statua pozostała nienaruszona.
W roku jubileuszowym 1950 to sanktuarium leśne zostało poszerzone nowym podmurowaniem i ogrodzeniem z granitu . Wmurowano w nie później tablicę poświęconą św. Janowi Pawłowi II.

Na zboczu Góry Parkowej znajduje się też niewielki kościółek, który przez dziesięciolecia pełnił rolę kościoła zdrojowego.W latach 1863-1864 w parku na „Dietlówce” powstała kaplica według projektu Feliksa Księżarskiego, architekta, który wsławił się budową Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, projektował również Łazienki w Krynicy. Kościółek pw. Przemienienia Pańskiego i Matki Boskiej Częstochowskiej wkrótce przestał wystarczać na potrzeby uzdrowiska. Zgromadzeniem funduszy na ten cel zajął się Komitet Budowy Kościoła, a w roku 1892 świątynia została oddana do użytku wiernych. Konsekrowano ją w 1902 roku, a samodzielną parafią w Krynicy erygowano dopiero 10 maja 1925 roku.
Kościół był skromny i niewielki, osadzony na planie krzyża łacińskiego, posiadał jedną nawę, smukłą wieżę przy wejściu i niewielką wieżyczkę na sygnaturkę nad prezbiterium.
Utrzymany był w stylu XIX-wiecznej Krynicy, nawiązującym do wczesnego renesansu włoskiego. Rozwijający się ruch turystyczny, jak i też wzrastająca liczba rzymskokatolickich mieszkańców Krynicy spowodowały, że w latach 1932 – 1935 podjęto starania o rozbudowę kościoła. W wyniku tej rozbudowy kościół zatracił swój stylowy, uzdrowiskowy charakter, stając się budowlą o prostych, klasycyzujących kształtach.
Świątynia posiada obecnie trzy nawy oraz nawę poprzeczną, będącą pozostałością kościoła sprzed rozbudowy. W ołtarzu głównym znajduje się figura Matki Bożej Wniebowziętej.
Zarówno w leśnym sanktuarium, jak i w kościele pw. Matki Bożej Wniebowziętej stale trwa ktoś na modlitwie. W kaplicy świątyni zgromadzono też liczne wota składane głównie przez przybywających tu z całej Polski chorych – w podzięce za udzielone łaski.
(BRS)