PADRE JAREK

Do 16 roku życia mieszkał w rodzinnym mieście, uczęszczał do szkoły, następnie uczył się w Gimnazjum im. Piusa X we Włocławku. Po jego ukończeniu, w 1921 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie.
27 czerwca 1926 roku, z rąk ks. biskupa Adolfa Jałowieckiego przyjął święcenia kapłańskie. Posługę duszpasterską rozpoczął 7 września 1926 w parafii Modliborzyce. Dokładnie rok po święceniach, ks. bp Marian Fulman mianował go wikariuszem parafii p.w. Św. Michała Archanioła w Soli. Parafianie darzyli go wielkim szacunkiem i zaufaniem. Był nie tylko wybitnym kapłanem ale i społecznikiem, angażującym się aktywnie w życie miejscowej społeczności. Pełnił m.in. funkcję wiceprezesa powstałej w 1924 roku Ochotniczej Straży Pożarnej.
5 październik 1928 ks. biskup powierzył mu misję tworzenia nowej parafii św. Jozafata w Zamchu. W tej miejscowości pozostał do 1 kwietnia 1930 roku, kiedy to mianowano go proboszczem parafii w Trzęsinach.
Podobnie jak w Zamchu nie spotkał się tutaj z życzliwością parafian. Oskarżono go również o różne nieprawidłowości. Z oskarżeń, w prowadzonym dochodzeniu został oczyszczony. Ksiądz biskup zdecydował jednak, że 11 stycznia 1932 roku objął probostwo w Perespie, które sprawował do 31 sierpnia 1933 roku.
1 września 1933 został mianowany administratorem parafii p.w. NMP w Gdeszynie. Była to miejscowość o zróżnicowanej strukturze narodowościowej i religijnej ( katolicy, unici, prawosławni, Żydzi ). Swoją działalnością starał się doprowadzić do poprawnych relacji między nimi. Wielką aktywność wykazywał na polu rozwijania apostolstwa świeckich. Stworzył m.in. Akcję Katolicką, Apostolstwo Dobrej Śmierci, KSM. Po wybuchu II wojny światowej Ukraińcy zmienili kościół na cerkiew prawosławną. Ks. Zygmunt urządził kaplicę na plebanii, w której odprawiał nabożeństwa. Mimo, że straszono go, wybijano szyby w oknach, nie zaprzestał posługi duszpasterskiej.
30 stycznia 1943 roku , gdy kończył odprawianie Mszy św. na plebanię wtargnęli Niemcy. Zażądali, aby ksiądz wydał tych, którzy zabrali klucze od kościoła. Mimo brutalnego przesłuchania i bicia ksiądz tego nie uczynił. Wtedy Niemcy zebrali grupę Polaków i Ukraińców, którzy zebrali się przed plebanią, w tym ks. Pisarskiego i popędzili w stronę lasu. Przy domostwie Ukraińca, który zabrał klucze, ponowili żądanie podania jego nazwiska.
Gdy ksiądz kolejny raz odmówił padły dwa strzały, od których ksiądz Zygmunt Piskorski zginął. Rozstrzelano także 23 mieszkańców Gdeszyna, Polaków i Ukraińców. Następnego dnia, z udziałem kilku osób odbył się skromny pogrzeb 24 lipca 1948 roku w kościele w Gdeszynie. Biskup lubelski, ks. Stefan Wyszyński sprawował nabożeństwo żałobne i poświęcił nagrobek na mogile księdza.
13 czerwca 1999 roku Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował w Warszawie 108 męczenników II wojny światowej. W tej grupie był ks. Zygmunt Pisarski. Postulatorem generalnym procesu beatyfikacyjnego był ks. Tomasz Kaczmarek z diecezji włocławskiej. W grupie beatyfikowanych znalazło się 3 biskupów, 26 kapłanów zakonnych, 52 kapłanów diecezjalnych, 3 kleryków, 7 braci zakonnych, 8 sióstr zakonnych i 9 osób świeckich.
Biskup włocławski Bronisław Dębowski przedstawił ich następująco: Grono 108 Męczenników Kościoła w Polsce z okresu II wojny, którzy złożyli heroiczne świadectwo wierności Bogu w czasie prześladowania za wiarę ze strony ateistycznego nazizmu hitlerowskiego.
(…) Tworzą oni cztery grupy, stany Kościoła: pasterze, duchowieństwo świeckie, rodziny zakonne oraz świeccy. (…) Ukazują obraz Kościoła w Polsce, który w czasie prześladowania za wiarę składał świadectwo wierności Bogu i Jego prawu, łącząc ofiarę swego życia z ofiarą Zbawiciela.
Ich ofiara pozostaje ciągle żywa, wzmacnia naszą wiarę i jest dojrzałym owocem posiewu przelanej krwi św. Wojciecha biskupa i męczennika”.
W Polsce parafie pod wezwaniem Błogosławionych 108 Męczenników znajdują się w Powierciu ( diecezja włocławska ) i w Malborku ( diecezja elbląska).

Modlitwa
Boże, który kazałeś swoim uczniom miłować nawet nieprzyjaciół i obdarzyłeś swego sługę Kapłana Zygmunta łaską bohaterstwa w obliczu śmierci poniesionej za tych, od których wiele wycierpiał, przyjmij go do grona Twoich świętych kapłanów, a nam udziel łaski, o którą Cię, za jego wstawiennictwem pokornie prosimy. Amen