PADRE JAREK

Po wylądowaniu w Tuxtla Gutiérrez Franciszek udał się papamobile na tamtejszy stadion, wypełniony po brzegi, gdzie czekały na niego meksykańskie rodziny. Gdy tylko wszedł na miejsce, z którego przewodniczył, nieoczekiwanie podbiegła do niego dwójka dzieci, ofiarowując mu zabawki i list.

Gościa powitał miejscowy ordynariusz abp Fabio Martínez Castilla i przedstawiciele rodzin. Następnie Papież wysłuchał czterech świadectw. Pierwsze przedstawił 14-letni niepełnosprawny. Manuel opowiadał o swojej chorobie, która dotknęła go, gdy miał 5 lat, o swojej wierze i o ewangelizacji, której oddaje się z pomocą wózka inwalidzkiego. Prosił Papieża o modlitwę za młodzież, której życie często pozbawione jest nadziei i dotknięte skutkami przemocy.

Drugie świadectwo złożyła wielopokoleniowa rodzina z diecezji Tapachula. Obecni tam dziadkowie przeżyli już w małżeństwie 50 lat, ucząc swoje dzieci i wnuki wiary i miłości. Mówili o wielkiej wartości życia sakramentami. Prosili Franciszka o modlitwę za ich kraj, dotknięty plagą biedy i bezrobocia, gdzie płace są często niskie, a ceny najpotrzebniejszych produktów bardzo wysokie.

Trzeci głos to słowo Lucy i Humberta, którzy związali się i stworzyli rodzinę, choć dla kobiety, rozwiedzionej matki trójki dzieci, był to już drugi związek. Jako para niesakramentalna żyją razem już 16 lat i mają 11-letniego syna. Mówili o swoim życiu, o grupie wsparcia, do której należą, i o odczuwanej czułości Boga, mimo iż nie mogą przystępować do Komunii św. Wspominali też o swojej pracy charytatywnej i zaangażowaniu w życie Kościoła. Dziękowali Bogu, że pozwala im służyć innym, którzy ich pomocy potrzebują.

Ostatnie świadectwo złożyła 52-letnia pielęgniarka Beatriz, matka samotnie wychowująca córkę. Mówiła o swoim dzieciństwie naznaczonym ubóstwem, a także o tym, że nie uległa w przeszłości namowom, by dokonać aborcji. Wspominała o trudzie wychowania i o katechezie, która pomogła jej zgłębiać słowo Boże i życie sakramentalne. Prosiła Papieża o modlitwę umocnienia dla tysięcy kobiet, które stoją wobec dylematu dokonania aborcji.

W swoim słowie skierowanym do rodzin Franciszek podziękował najpierw za to, że mógł stanąć na ziemi Chiapas. Zwracając się do tych, którzy złożyli świadectwa, wyraził im wdzięczność, że otworzyli przed zebranymi „drzwi swych domów i swego życia”. Następnie odniósł się do tego, co wcześniej usłyszał.

Nawiązując do słów Manuela, wpierw podziękował jego rodzicom, którzy przywieźli go na stadion i na klęczkach podtrzymywali tekst, który odczytywał. Zachęcił wszystkich, by zapamiętali ten obraz rodziców klęczących przed swoim chorym synem. Dalej odniósł się do użytego przez niego wyrażenia: „mieć odwagę”.

„Spodobało mi się to wyrażenie «nabrać ochoty», którego użyłeś na określenie postawy, jaką zająłeś po rozmowie ze swymi rodzicami. Zacząłeś nabierać ochoty do życia, dodawać ochoty swojej rodzinie, przyjaciołom i dodałeś ochoty także nam tutaj zgromadzonym. Dziękuję! Myślę, że to właśnie pragnie czynić Duch Święty pośród nas: dodać nam ochoty, motywować nas, aby nadal stawiać na rodzinę, marzyć, tworzyć życie, które będzie miało posmak ogniska domowego i rodziny. Czy nabieramy ochoty?” – pytał Papież. 

Gromkie „tak” było wyraźną odpowiedzią na papieskie pytanie. Franciszek kontynuował, że w wielu chwilach i w różnych postaciach sam Bóg Ojciec dodaje nam ochoty do życia. Możemy się  zatem zapytać: dlaczego? Papież uważa, że nie może czynić inaczej, bo Jego imieniem jest miłość, bezinteresowny dar, poświęcenie się, miłosierdzie. On może przemieniać nasze bardzo często rozwodnione spojrzenia, działania i uczucia w weselne wino. Jest w stanie uzdrawiać nasze serca i zachęcać nas nieustannie do rozpoczynania na nowo. Następnie Papież znów nawiązał do świadectwa Manuela.

„Poprosiłeś mnie, Manuelu, abym się modlił za wielu młodych, którzy przeżywają zniechęcenie i są w trudnej sytuacji. Wiemy o tym, nieprawda? Wielu młodych jest bez zapału, bez sił, bez chęci. I – jak to dobrze ująłeś, Manuelu – często postawa ta rodzi się stąd, że czują się osamotnieni, bo nie mają z kim porozmawiać. Pomyślcie, czy wasi ojcowie, wasze matki rozmawiają ze swoimi dziećmi, czy też są zawsze zajęci, zmęczeni? Czy bawią się ze swoimi dziećmi? To przypomniało mi świadectwo, jakie dała nam Beatriz. Powiedziałaś: «Zmaganie zawsze było trudne z powodu niepewności i samotności». Jak często czułaś się naznaczona, osądzona, określana: «to ta». Pomyślmy o wszystkich ludziach, o wszystkich kobietach, które przechodzą przez to, co przeszła Beatriz. Niepewność, niedostatek, częsty brak minimum niezbędnych środków mogą budzić w nas rozpacz, sprawiać, że odczuwamy silny niepokój, gdyż nie wiemy, co robić, aby iść dalej, tym bardziej, gdy mamy na utrzymaniu dzieci. Niepewność zagraża nie tylko żołądkowi, a już i to wiele znaczy, ale może też zagrażać duszy, może nas deprymować, pozbawiać sił i kusić drogami czy alternatywami rozwiązań pozornych, które jednak ostatecznie niczego nie rozwiązują. A ty byłaś dzielna, Beatriz, dziękuję ci! Istnieje taki rodzaj niepewności, który może być bardzo niebezpieczny i może się do nas wkraść, choć nie zdajemy sobie ze tego sprawy, a jest to niepewność rodząca się z samotności i izolacji. Izolacja zaś jest zawsze złym doradcą” – mówił Papież.

https://www.facebook.com/Tv2000it/videos/931170133639355/