PADRE JAREK

Na wzór drzewa genealogicznego w rodzinach, istnieje podobny model pokrewieństwa pomiędzy biskupami. To pokrewieństwo rodzi się poprzez sakrę biskupią , nałożenie rąk poprzez biskupów ważnie wyświęconych na kandydatów , wybranych zgodnie z zasadami Pisma Świętego i tradycją Kościoła. To pokrewieństwo pomiędzy biskupami określane jest w teologii mianem sukcesji apostolskiej.  W tym opracowaniu postaramy się odpowiedzieć na pytanie czym jest sukcesja apostolska oraz wyjaśnić sukcesję apostolską , czyli to pokrewieństwo biskupie, Pierwszego Biskupa Katolickiego Kościoła Narodowego .

Definicja Sukcesji Apostolskiej

Sukcesja apostolska to nieprzerwany łańcuch sakramentalnego nakładania rąk przez biskupów, na kolejne pokolenia nowych biskupów, który trwa od czasów apostolskich, aż do dzisiaj. Oznacza to, że godność biskupia każdego z purpuratów pochodzi bezpośrednio od któregoś z apostołów. Warto zaznaczyć już na początku , że Kościoły które powstały w wyniku reformacji, zerwały tę sukcesję odrzucając kapłaństwo sakramentalne – urzędowe. W takim przypadku mówimy tylko o pochodzeniu z linii apostolskiej, nie mówimy o sukcesji apostolskiej. Natomiast wielki podział chrześcijaństwa, który miał miejsce w jedenastym wieku, w wyniku którego wyodrębniły się Kościół Zachodni – katolicki oraz Kościół Wschodni – prawosławny, nie spowodował zerwania sukcesji apostolskiej. Kościoły Wschodnie , które zerwały łączność z Piotrem w wyniku tak zwanej wielkiej schizmy nie zerwały jednak nigdy biskupiego pokrewieństwa z Kościołem Katolickim. Biskupi Kościołów Wschodnich nieprzerwanie dziedziczą swoje pochodzenie od apostołów: św. Piotra, św. Andrzeja i św. Marka. Kościół zachodni pochodzi od świętych Piotra i Pawła.

Uwarunkowania historyczne sukcesji apostolskiej

W czasach średniowiecza święcenia biskupie nie były tak opisywane i archiwizowane jak znamy je dzisiaj. Sakrament święceń biskupich był traktowany na równi z sakramentem chrztu, małżeństwem i innymi sakramentami. Zmieniło się to dopiero po roku 1500. Zmiana ta wynikała z narastających ruchów reformatorskich w Kościele katolickim. Pojawienie się ruchu husyckiego, luterańskiego, kalwińskiego wymogło, by dla zachowania pewności i czystości pokrewieństwa biskupiego rozpocząć opisywanie linii sukcesyjnej biskupów. Powstawały archiwa kościelne zajmujące się między innymi szczegółowym badaniem linii sukcesyjnej biskupów katolickich. W ślad za tym podjęto również podobne działania w Kościołach Wschodnich. W XIX wieku, w wyniku małej schizmy po I Soborze Watykańskim, powstały wspólnoty Kościołów Starokatolickich, które jednak nigdy nie przerwały sukcesji apostolskiej. W Kościołach starokatolickich i narodowych sukcesja apostolska jest pieczołowicie sprawdzana i przekazywana następnym pokoleniom biskupów. 

XX wiek przynosi w tej dziedzinie wielkie uporządkowanie. Postanowiono w Kościele zacząć opisywać pełną sukcesję kolejnych papieży i biskupów. Odkryto przy tym , że wszyscy papieże od czasów pontyfikatu Benedykta XIII pochodzą z linii sukcesyjnej kard. Rebiby. Po zbadaniu wszystkich powiązań okazało się, że 95,6 proc. wszystkich biskupów dzisiejszego Kościoła zachodniego ( katolickich i starokatolickich )  pochodzi z tzw. linii rebibańskiej. Kolejne 3,3 proc. należy do jednej z kilku wschodnich linii. Pozostałe 1,1 proc. biskupów ma swoje pochodzenie również wśród czterech linii łacińskich, które swoje nazwy wzięły od bpa Ravizzy, bpa de Boveta, bpa von Bodmana i kard. d’Estouteville’a. Wieloletnie badania historyków sukcesji apostolskiej wykazały, że linia sukcesyjna kard. Rebiby sięga Kościoła Patriarchatu Antiocheńskiego założonego przez samego świętego Piotra.

Wielcy sukcesorzy  

W sukcesji apostolskiej niezwykle ważne jest każde ogniwo łańcucha sukcesyjnego. Badając od niemal czterdziestu lat linie sukcesyjne w Kościele Chrystusowym, dostrzegam pewną prawidłowość, która wyrasta poza zwykły dyskurs teologiczno-historyczny. Tym swoistym fenomenem (prawidłowością) jest zjawisko, które możemy przypisać Duchowi Świętemu, który w każdej linii sukcesyjnej umieszcza szczególnie ważne, z punktu widzenia eklezjalno- duchowego, ogniwo. Takimi niezwykłymi ogniwami w sukcesji apostolskiej Kościoła Chrystusowego byli kardynał Scipione Rebiba w tradycji Kościoła Rzymskokatolickiego.

W tradycji Kościołów Wschodnich w linii sukcesyjnej tym niezwykłym ogniwem był patriarcha Ignatius Petrus III. Wielkie znaczenie w zachowaniu i przekazywaniu sukcesji apostolskiej posiada również Yousef VI Emmanuel II Thomas .

 
W XVI w. żył purpurat, który nazywany jest dzisiaj “Wielkim Sukcesorem”. Od niego pochodzi bowiem nieprzerwana sukcesja apostolska, która dała Kościołowi wielu wspaniałych biskupów, kardynałów i papieży, w  tym św. Jana Pawła II, Benedykta XVI i papieża Franciszka jak również Pierwszego Biskupa Katolickiego Kościoła Narodowego Adama Rośka.

Scipione Rebiba urodził się w 1504 roku, późniejszy biskup i kardynał . 16 marca 1541 r. został mianowany biskupem pomocniczym Chieti. Wkrótce wyniesiono go do godności arcybiskupiej w Mottoli, a w 1555 r. jego bliski przyjaciel, który został papieżem – Paweł IV – mianował go kardynałem. Jak wskazują fakty był on również sukcesorem nowego papieża.Sam kard. Rebiba nie był zbyt chętny do wyświęcania nowych biskupów. Natomiast biskupi, których wyświęcił, już tak. Najbardziej widoczna była działalność papieża Benedykta XIII, który w latach 1724 – 1730 wyświęcił 159 biskupów, kreował 29 kardynałów i ustanowił ich ordynariuszami ważnych diecezji oraz dyplomatami papieskimi.

Ignatius Petrus III patriarcha Syryjskiego Kościoła Ortodoksyjnego w Antiochii . Sto dwudziesty szósty Patriarcha Antiochii i Całego Wschodu od czasów świętego Piotra Apostoła. Syryjski Kościół Ortodoksyjny posiada wspólne korzenie sukcesyjne z Kościołem Maronickim. Sukcesja obu Kościołów sięga Patriarchatu Antiocheńskiego założonego przez świętego Piotra Apostoła około 34 roku po Chrystusie . Po kilku wiekach dochodzi jednak do podziału tego patriarchatu. W Wyniku wielkiego konfliktu w VI wieku wyłaniają się z niego trzy nurty : nurt syryjski z którym powiązany jest patriarcha Ignatius Petrus III , nurt maronicki przyjęty do pełnej jedności ze Stolica Apostolską dopiero w XVI wieku oraz nurt melkicki. Taki podział trwa do dnia dzisiejszego, ale Kościoły te uznają pełne pokrewieństwo swoich biskupów – czyli uznają w pełni swoją sukcesję apostolską. Ignatius Petrus III podobnie jak patriarchowie maroniccy starał się być dla swoich wiernych ojcem, dzieląc ich los oraz niosąc im pocieszenie i naukę Chrystusa.

Yousef VI Emmanuel II Thomas – patriarcha katolicki patriarchatu Chaldejskiego Kościoła Katolickiego . Chaldejski Kościół Katolicki utrzymuje pełną komunię ze Stolicą Apostolską . Jego korzenie również sięgają świętego Piotra i Patriarchatu antiocheńskiego.

Badając linię sukcesyjną Pierwszego Biskupa Kościoła, odnajdujemy w niej pochodzenie jego sakry biskupiej z potrójnej linii. Wszystkie te linie sukcesyjne mają swe źródło w Kościele Antiochii założonym przez świętego Piotra. Odnajdujemy zatem w sukcesji biskupiej Pierwszego Biskupa linię rebibańską tradycji katolickiej – rzymskiej – pochodzącą od kardynała Scipione Rebiby. To ta sama linia, w której odnajdujemy świętego Jana Pawła II oraz Benedykta XVI. W linii sukcesyjnej odnajdujemy również imiona dwóch wielkich sukcesorów,  Ignatiusa Petrusa III oraz Yousefa VI Emmanuela II Thomasa, co sprawia, że pokrewieństwo biskupie biegnie również poprzez Kościół Syryjski, mający wspólne korzenie sukcesyjne z Kościołem Maronickim oraz w Katolickim Kościele Chaldejskim żyjącym w pełnej komunii ze Stolicą Apostolską .  Tak jak w Kościołach wschodnich są nieliczni biskupi, którzy posiadają sukcesję apostolską od kardynała Scipione Rebiby, tak niezwykłym jest linia sukcesyjna posiadana przez Pierwszego Biskupa Katolickiego Kościoła Narodowego, która z teologicznego punktu widzenia jest znakiem jedności, połączenia tradycji Wschodu i Zachodu . Duch Święty jakby chciał nam wskazywać poprzez ten znak, byśmy idąc śladami świętego Charbela wielkiego patrona jedności wszystkich chrześcijan, również wielkiego patrona Wspólnoty Katolickiego Kościoła Narodowego, podejmowali intensywne działania prowadzące do pełnej jedności.   

(Opracował naukowo : Bar)