Patron dnia 5.06 – Święty Bonifacy, biskup i męczennik, apostoł Niemiec
Urodził się między rokiem 672 a 675 w miejscowości Kirton, w królestwie Wessex (południowo-zachodnia Anglia). Na Chrzcie Świętym nadano chłopcu imię Winfried. Od trzynastego roku życia wychowywał się w klastorze bededektyńskim Adescancastre pod Exter, gdzie zdobył gruntowną wiedzę i odkrył drogę kapłańskiego powołania. W wieku około 30 lat otrzymał święcenia kapłańskie po których opat wyznaczył mu funkcję kierownika szkoły w Nursling i zyskał wielką sławę jako nauczyciel wymowy, historii powszechnej i Pisma świętego, a jego wykłady odznaczały się pobożnością i skromnością, nie zarozumiałością, jak to bywało u innych. Zakonnik zaś postanowił udać się na misję do Niemiec, aby ludom tamtejszym, żyjącym jeszcze w pogaństwie, głosić Ewangelię świętą. Opat bardzo niechętnie udzielił mu pozwolenia na tę misję. W całej Anglii zapanował smutek, gdy Winfryd opuścił kraj, udając się do Fryzji (dzisiejsze północne Niemcy i Holandia). Pomiędzy Fryzją a Frankonią toczyła się wówczas zacięta wojna, z której to przyczyny Winfryd musiał powrócić do klasztoru. Wkrótce potem umarł opat, jego obrano następcą, jednakże nie przyjął tego zaszczytu i w roku 718 przybył do Rzymu, przed oblicze Ojca Świętego Grzegorza II, który podjął go z radością i udzielił apostolskiego błogosławieństwa. Potem Święty znów stanął w państwie Fryzów, by kontynuować przerwane dzieło. Ufundował w tym czasie także klasztor benedyktyński w Turyngii. Kolejne kościoły zakładane przez misjonarza zaczęły mnożyć się w zdumiewającym tempie. Papież, usłyszawszy o tak obfitym plonie jego pracy, mianował Winfryda biskupem misyjnym w roku 723 i nadał mu imię Bonifacego (Bonifacius, czyli czyniący dobro). Święty Bonifacy zdawał sobie sprawę, jak ważna dla rozszerzenia Królestwa Bożego jest współpraca dwóch ustanowionych przez Boga władz – duchownej i świeckiej – i od początku wykazał się podziwu godną zdolnością wyzyskania tego najbardziej pożądanego dla sprawy Bożej sojuszu. Z Rzymu udał się na dwór majordoma Karola Młota i zaopatrzony w list żelazny przystąpił do krzewienia i odnowy życia religijnego w państwie Franków i na sąsiednich ziemiach. W krótkim czasie cały lud tamtejszy przyjął wiarę chrześcijańską i otrzymał chrzest święty. W roku 745 biskup misyjny miał wreszcie znaleźć stałą diecezję. Wtedy bowiem został zrzucony ze stolicy niesławny biskup moguncki, a Bonifacy zajął jego miejsce, a Moguncja została podniesiona do rangi metropolii krajów germańskich. Święty nigdy nie pragnął dla siebie uznania ze strony ludzi, a wszystkich dyplomatycznych kontaktów używał jedynie na chwałę Bożą. W roku 732 został metropolitą z prawem zakładania biskupstw na terenie Niemiec, na wschód od Renu. Po raz kolejny arcybiskup Bonifacy nawiedził Rzym w latach 337-338 i tu obdarzono go godnością legata papieskiego. Metropolita Bonifacy był pasterzem, który całkowicie poświęcił się sprawie ewangelizacji Niemiec. Założył biskupstwa w Pasawie, Ratyzbonie, Freisyngu, Salzburgu (dzisiejsza Austria), Eichstätt, Büraburg, Erfurcie i Würzburgu. Bonifacy przyczynił się do poprawy obyczajów kleru w Bawarii, przeprowadził reformę kościelną na terenie królestwa Franków. Jednakże święty, mimo swoich wielkich godności kościelnych, przez całe życie był misjonarzem. Nie do końca była schrystianizowana Fryzja. Tym czasem umarł biskup fryzyjski św. Willibrord, wskutek czego chrześcijaństwo we Fryzji zaczęło się chylić ku upadkowi. Sędziwy Bonifacy postanowił ostatnie dni życia poświęcić zbawieniu tego ludu. Za pozwoleniem papieża mianował Lullusa swym następcą w Moguncji, a wybierając się w drogę zabrał z sobą całun, jakby w przeczuciu bliskiego zgonu. Przed opuszczeniem Moguncji rozporządził, aby ciało jego pochowano w Fuldzie, nie jak biskupa, lecz jak zwykłego zakonnika. Kiedy Bonifacy 5 czerwca roku 755 w mieście Dokum udzielał pod gołym niebem licznie zgromadzonym wiernym Sakramentu Bierzmowania, wpadła horda chciwych łupieży pogan i zabiła bierzmującego biskupa razem z pięćdziesięciu dwoma chrześcijanami.
Patron:
Niemiec, diecezji w Fuldzie, Erfurcie, Moguncji oraz diecezji łomżyńskiej i archidiecezji warmińskiej, a także kasjerów, krawców, księgarzy i piwowarów.
Ikonografia:
Przedstawiany w biskupim stroju – w ornacie, paliuszu, mitrze lub jako benedyktyński mnich. Jego atrybutami są: kruk, lis, krzyż z podwójnym ramieniem – symbolizujący legata papieskiego, księga Ewangelii przebita mieczem (taką bowiem znaleziono przy nim po męczeńskiej śmierci).
.
5.06.2016
Ewa Mojeścik