PADRE JAREK

„Oto wielka tajemnica wiary – Eucharystia źródłem odrodzenia duchowego
w czasach wielkiego kryzysu duchowego”.
W imię Boże, podejmujemy kolejny rok pracy na Niwie Pańskiej. Rozpoczynamy w czasie,
kiedy nasza Ojczyzna i cały świat zmagają się z pandemią Covid -19, w czasie kiedy
Chrystusowy Kościół znalazł się w dolinie ciemności , wielkiego kryzysu wywołanego przez
złego ducha. W czasie, kiedy miliony wiernych porzucają wiarę, odwracając się od Boga,
podważając potrzebę istnienia Kościoła, uczestniczenia w życiu sakramentalny. Domagając się
wprowadzenia zakazu celebracji świętej Eucharystii, Komunii Świętej, domagając się
natychmiastowego zamknięcia świątyń, jako miejsc szczególnie niebezpiecznych i
rozsadników pandemii.
W tej trudnej atmosferze ducha i emocji, dotknięci również osobistym doświadczeniem i
cierpieniem krzyża chorób, w tym koronawirusa i innych, pragniemy nade wszystko Bogu w
Trójcy Jedynemu złożyć nasze korne dziękczynienie, za tę niezwykłą łaskę, jaką było i nadal
pozostaje dar swobodnej możliwości sprawowania Najświętszej Eucharystii każdego dnia w
Katolickim Kościele Narodowym.
Pragniemy dziękować za Boży pokój i łaskę przepowiadania Słowa Bożego, na prawdziwych
peryferiach Kościoła Chrystusowego.
Człowiek współczesny, pełen sprzeciwu i buntu wobec zła i grzechu , który dotknął Kościół
hierarchiczny, oczekuje od nas współczesnych pasterzy i duszpasterzy, prawdziwego
świadectwa Ewangelii. Oczekuje świadków Chrystusa, a nie urzędników ludzkiej struktury w
Kościele Chrystusowym, którzy nie dostrzegając prawdziwie duchowych potrzeb ludzkich,
zajmują się od niepamiętnych czasów zaspakajaniem jedynie własnych spraw i troską o własny
dobrobyt materialny.
Nowy rok duszpasterski i program z nim związany, nie mogą być więc wykładnią teoretyczną
nad ludzkim życiem, ale prawdziwą wskazówką, jaką droga podążać, aby nasze działania na
Niwie Pańskiej były prawdziwym pomnażaniem duchowych talentów, które otrzymaliśmy w
chwili święceń kapłańskich, a którymi powinniśmy ubogacać tych dla których stajemy się
prawdziwie świadkami Chrystusa.
W takim duchu , duchu medytacji, ale i pogłębienia wiary, szczególnie tych, do których
zostaliśmy posłani, stajemy na progu kolejnego roku z Ewangelią i Różańcem w dłoniach, z
czystym sercem i czystymi duszami by prawdziwie świadczyć o Bożej miłości i wartościach
jakie człowiek zyskuje poprzez prawdziwe zawierzenie Bogu. Pytamy więc : Panie skąd mamy
czerpać siłę i moc by przepełniać się Twoją świętością, ale i dzielić nią z tymi których nam
powierzasz?
Jezus niezmiennie kieruje nasze spojrzenie na świętą Eucharystię , ukazując w niej jedyne
źródło naszego duchowego codziennego odrodzenia.
To dzięki Eucharystii przeżyliśmy ciężkie doświadczenia minionych lat i miesięcy.
Doświadczenia choroby, niesprawiedliwych ludzkich osądów i niesprawiedliwych ocen , tak
często kaleczących nasze życie duchowe i pozostawiających ciężkie , wymagające długiego
duchowego leczenia i Bożej miłości , rany na naszej duszy. To Eucharystia pozwoliła nam
wytrwać w wierze i utrzymała w nadziei tak wielu wiernych. Tych wiernych, którzy łącząc
się na modlitwie poprzez nową formę ewangelizacji – transmisję i uczestnictwo na żywo we
Mszy świętej poprzez Internet, szczególnie w traumatycznym doświadczaniu pandemii. ,
mieli być może tę jedyną możliwość przyjmowania Chrystusowego Ciała, częściej w postaci
duchowej niż sakramentalnej.
W świetle tych przeżyć, jakże cudowny i nowy wymiar przybiera zawołanie, tak bardzo nam

bliskie i ukochane:
„Oto wielka tajemnica wiary – Eucharystia źródłem odrodzenia duchowego w czasach
wielkiego kryzysu duchowego”.
Nowe wyzwania i wezwania w roku liturgicznym 2021
Po latach pracy misyjnej w Ojczyźnie i Europie, w atmosferze pokornego i radosnego
budowania kolejnych wspólnot, tworzonych w środowiskach życia kapłanów, wzrostu
pięknego Sanktuarium Maryjnego, w którym ze szczególną pobożnością każdego dnia będzie
adorowany nasz Pan w tajemnicy Eucharystii. W takim duchu, duchu pokory i z sercem
skruszonym, pragnę zaprezentować Wam kierunki naszej dalszej wędrówki ku Chrystusowi, w
tym trudnym czasie przejścia przez dolinę ciemności ,w którym bierze udział cały Chrystusowy
Kościół.
Wierność Chrystusowi i codzienne sprawowanie świętej Eucharystii może sprawić , że stając
w dzisiejszym Kościele ogarniętym kryzysem wiary, moralności i autorytetów , możemy
wypełnić rolę ewangelicznych „roztropnych panien” , przygotowując drogę nachodzącemu
Panu , a jednocześnie oświetlając drogę powrotu do Chrystusa tym, którzy porzucili Kościół.
Rażeni zgorszeniem, wieloma grzechami swych przewodników duchowych, odeszli od
Kościoła, ale ciągle szukają drogi powrotu do Chrystusa. Tutaj właśnie jawi się niezwykłe
miejsce, w tych peryferiach duchowości Kościoła, dla posługi pasterzy i duszpasterzy
Katolickiego Kościoła Narodowego w Polsce i świecie.
Pragniemy być prawdziwymi świadkami Chrystusa, świadkami Ewangelii, naśladując życie
naszego Pana i dyscyplinę zapisaną przez świętego Apostoła Narodów. Dlatego lekarstwa
na uzdrowienie ludzkich słabości , w tym naszych kapłańskich, mamy poszukiwać nie w
chęci zabłyśnięcia w mediach, nie w recenzowaniu i wytykaniu przestępstw , grzechów i
błędów innym, ale mamy wzmacniać siebie i innych poprzez autentyczne czerpanie mocy i
siły duchowej z łask płynących z Eucharystii. Eucharystia powinna wyznaczać naszą
kapłańską codzienność. Ma być wsparciem i jednocześnie kompasem na drogach naszego
życia duszpasterskiego i codziennego świadectwa Ewangelii.
Podążając za Chrystusem z Ewangelią w ręku i miłością Bożą w sercu, każdego dnia
niezmiennie przypominam o tych czterech podstawowych prawdach, które niech przepełniają
nasze serce w działaniu ewangelizacyjnym dla Pana:

1. Eucharystia centrum życia człowieka wierzącego
2. Eucharystia jako jedyne lekarstwo dla rozdartej grzechami ludzkiej duszy i odnowy
   ludzkiego ciała.
3. Konieczność przywracania właściwego miejsca dla pobożności eucharystycznej jako
   zadanie reewangelizacyjne realizowane przez Kościół we współczesnym świecie.
4. Eucharystia umocnieniem naszego posłannictwa na peryferie Chrystusowego Kościoła.
   Eucharystia centrum życia człowieka wierzącego

Współczesne, modernistyczne trendy zachęcają nas, byśmy w praktyce duszpasterskiej
akcentowali ważność przepowiadania Słowa, jednocześnie marginalizując potrzebę
uczestniczenia w sprawowaniu świętej Eucharystii . Tak często zapomina się , że to właśnie
podczas Eucharystii przeżywamy nieustanną więź Boga, przemawiającego do nas poprzez
swoje Słowo oraz Boga, przychodzącego do nas w sposób realny i rzeczywisty w tajemnicy
swego Najświętszego Ciała i Najświętszej Krwi.
Ostatni rok przeżywany w lęku pandemii ukazał na ogromne zagrożenia , realnie wpływające
na życie duchowe współczesnego człowieka, jak również zanik pobożności katolickiej, będącej
widomym znakiem zjednoczenia człowieka z Bogiem. Najpoważniejszym zagrożeniem, które
zostało odsłonięte w ostatnich miesiącach, jest coraz mocniejszy zanik pobożności
eucharystycznej w życiu człowieka. Wynika to ze :

1. zminimalizowania sacrum w świętej celebracji, przejawiającego się między innymi
   zanikiem wypracowywania w duszach uczestników eucharystycznej ofiary, właściwych
   postaw duchowych, pełnych pobożności.
2. Zgoda na udzielanie Komunii świętej na rękę oraz w pozycji stojącej. Mimo zagrożenia
   pandemii musimy podkreślać nadzwyczajnych charakter przyjmowania Komunii
   Świętej na rękę . Nie wolno nam doprowadzić do zakorzenienie się trwałego
   przekonania ,że ta forma stanowi nową – aktualnie obowiązującą metodę przyjęcia
   Komunii Świętej. Zachęcam by po każdorazowo udzielonej Komunii świętej na rękę
   przeprowadzić nadzwyczajną formę adoracji i uwielbienia Pana ukrytego w tajemnicy
   Najświętszego Sakramentu. Niech to będzie również wyraz naszej ekspiacji za odwagę
   przyjmowania Pana w tej formie . Przyjęcie Komunii Świętej na rękę w niczym nie
   zwalnia wiernych od pozycji klęczącej, podczas przyjmowania Najświętszej
   Eucharystii. Jedynym wyjątkiem mogą być osoby chore i niedołężne .
3. Ciągłego sprowadzania niedzielnej ofiary eucharystycznej do sfery nakazowej. Naszym
   zadaniem ewangelizacyjnym jest rozbudzenie w duszy wiernych, właściwej postawy
   tęsknoty i miłości do Boga, która powinna pojawiać się w sercu człowieka prawdziwie
   wierzącego jako podstawowy motyw uczestniczenia w Eucharystii. Pragnę
   uczestniczyć w Eucharystii nie ze strachu i lęku przed Bogiem, ale z potrzeby serca, z
   miłości i chęci odnowy mojego życia . „Idę bo kocham , bo pragnę spotkać się z Bogiem,
   pragnę by wzmocnił mnie swoim Najświętszym Ciałem i Krwią „ . Lęk przed karą ma
   być ostatnim z motywów , kierujących ludzkimi decyzjami związanymi z udziałem w
   Eucharystii. Dlatego rodzi się tutaj ogromna potrzeba nowych form katechizacji
   również dla osób dorosłych, by przywrócić Eucharystii jej właściwy wymiar, ale
   również by zmieniać wielopokoleniowe nawyki, które stawiały w niewłaściwym
   miejscu akcenty związane z potrzebą uczestnictwa we Mszy świętej niedzielnej. Bez Eucharystii człowiek nie może się w pełni rozwinąć, jest jakby niepełnosprawny
   duchem.

Coraz częstsze próby usuwania Eucharystii z centrum życia Kościoła i chęć
marginalizowania Jej, stanowi kanwę dla rozwoju licznych kryzysów w Kościele:
• kryzysu kapłaństwa, z zanikiem powołań do podążania drogą Chrystusa w Jego
kapłaństwie;
• kryzysów w rodzinie z zanikiem instytucji rodziny, która przez wieki była budowana
na trwałym sakramentalnym fundamencie małżeństwa;
• liberalizacji postaw na temat małżeństwa i prób zastępowania związku
sakramentalnego opartego na miłości pomiędzy niewiastą i mężczyzną innym
związkiem o charakterze jednopłciowym;
• Zanikanie naturalnej, wypływającej z darów sakramentalnych, potrzeby życia z
Bogiem i według Jego przykazań;
• Laicyzacja życia rodzinnego, społecznego i narodowego w którym brakuje miejsca na
postawy religijne, świadectwa wiary i pobożności.
Naszą rolą, w pracy duszpasterskiej szczególnie w tych trudnych czasach, jest prowadzenie
ludzi do Boga poprzez ukazywanie im najświętszych i najważniejszych tajemnic naszej wiary.
Realizujemy to różnymi sposobami wypracowanymi i wypływającymi z mądrości Magisterium
Kościoła, ale również poprzez zachęcanie i budzenie w ludzkich sercach postaw zdrowej
pobożności eucharystycznej, która powinna stanowić fundament wiary. Bez Eucharystii
człowiek nie może się w pełni rozwinąć, jest jakby niepełnosprawny duchem. Pamiętajmy i
przypominajmy o tym zawsze, że
liturgia Eucharystyczna stanowi trzon rozwoju duchowego i powinna być aktywnie
przygotowana i w pełni przeżywana przez wszystkich uczestników. Z tego względu należy
dołożyć wszelkich starań, by mogli w niej wziąć udział ci wszyscy, którzy zechcą korzystać z
wielkości darów Boga pozostawionych w tym najświętszym spośród sakramentów.
Eucharystia jedynym lekarstwem dla rozdartej grzechami ludzkiej
duszy
Jak wierzymy i ufamy Duch Święty prowadząc Kościół, podejmuje działania nade wszystko
poprzez posługę ustanowionych w Kościele Pasterzy. To oni w imieniu Chrystusa nie tylko
sprawują w nim nadzór, ale powinni na wzór Chrystusa, być przepełnionymi miłością i
miłosierdziem okazywanym również wobec tych, których losy życia poprowadziły ich na
ścieżkę oddalającą, daleką od Boga.
Jako powołani przez Chrystusa pasterze i duszpasterze w kolejnym roku posługiwania
troszczmy się więc o tych, którzy odsuwając się od Boga znaleźli się na dalekich peryferiach
Chrystusowego Kościoła, coraz mniej odczuwając potrzebę pełnego jednoczenia się z Nim
podczas przeżywanej Eucharystii.
Naszym głównym zadaniem niech pozostanie nieustanna dbałość, by nikt nie zaginął w
otmętach świata z powierzonej nam „Bożej trzódki” .
Musimy być nieustannie gotowi by „ pozostawiać dziewięćdziesiąt dziewięć owiec” i nie
bacząc na niebezpieczeństwa, wyruszać w poszukiwaniu tej która się zagubiła. A kiedy ją
odnajdziemy, mamy obowiązek ją opatrzyć i zabezpieczyć przed grożącymi jej
niebezpieczeństwami. Najskuteczniejszym lekarstwem na ogrom duchowego zranienia, które
rozlewa się i niszczy ludzkie dusze jest Komunia Święta.
Komunia Święta przyjmowana z wiarą i należytą pobożnością potrafi odmienić życie
grzesznika, czyniąc z niego osobę bliską świętości.
Musimy nieustannie uświadamiać to samym sobie i wiernym, że człowiek przyjmując w
Komunii Świętej samego Syna Bożego, staje się żywym tabernakulum, żywą monstrancją , w
której Bóg jest wynoszony z naszych kaplic i świątyń na ulice naszych miast i wsi, do naszych
rodzin , środowisk pracy i życia.
Ważnym więc elementem naszej pracy duszpasterskiej , również w zrozumieniu Bożej
pedagogiki, jaką Pan stosuje w Kościele, jest uświadamianie wiernym i szukającym Boga,
czym jest święta Eucharystia , czym jest Komunia Święta . Zachęcajmy ludzi wiary, a
szczególnie tych pokaleczonych, doświadczonych przez grzech , niewierności i życiowe
„poplątania” by żałując za grzechy i słabości w sakramencie pokuty, nie lękali się potem
przyjmować Boga do swych serc w Komunii Świętej. Uczmy ludzi jak wielką wartością jest
życie w stanie łaski uświęcającej. Akcentujmy niezwykle dary, jakich mogą stać się
uczestnikami ci, których trudności duchowej i życiowe opisał Piotr naszych czasów, w
adhortacji apostolskiej Amoris Laetitia.
Konieczność przywracania właściwego miejsca dla pobożności
eucharystycznej jako zadanie reewangelizacyjne realizowane przez
Kościół we współczesnym świecie .
Uświadomienie sobie istnienia problemu, stanowi zaledwie pierwszy krok w naszej pracy
duszpasterskiej , której celem jest pogłębienie więzi człowieka z Bogiem. Jako odpowiedzialni
duszpasterze nie możemy się zatrzymać na świadomości powstania problemu. Jesteśmy
zobowiązani darem święceń by każdego dnia, jako Jego niegodni i pokorni słudzy, podejmować
działania dla ratowania i naprawiania dusz ludzkich.
Temu mają służyć poniższe nasze wspólne działania, które w imię Boże pragniemy z radością
podejmować w nowym roku liturgicznym.
Nade wszystko jednak, wyróżnikiem naszej duszpasterskiej aktywności i tożsamości
kapłańskiej w dalszym życiu i posługiwaniu, ma być nasz stosunek do Najświętszego
Sakramentu .

Niezmiennie zachęcam i przypominam, by na miarę waszych możliwości, była
sprawowana święta Eucharystia w każdą niedzielę i święta, w ustalonej stałej porze
dnia, by wierni znając godziny świętej celebracji mogli w niej uczestniczyć ;
• zachęcam i proszę by nie ograniczać celebracji Eucharystii jedynie do niedziel i świąt
ale by poprzez codzienną celebrację wypracowywać w duszach wiernych potrzebę
częstego przeżywania spotkania z Chrystusem, obecnym w sposób rzeczywisty w
Komunii Świętej;
• by zawsze podczas sprawowanej Eucharystii było głoszone Słowo Boże również
poprzez posługę kaznodziejską i homiletyczną oraz katechetyczną ;
• by przywrócić właściwą postawę przyjmowania Komunii Świętej, czyli zachęcać
wiernych by, poza osobami chorymi i niedołężnymi, Komunia święta była
przyjmowana z największą pobożnością na kolanach i wyłącznie podawana do ust
zgodnie z wielowiekową tradycją . Wyjątek stanowi wyłącznie czas pandemii, kiedy
możliwym jest przyjmowanie Komunii Świętej na rękę , z zachowaniem norm o których
wspominam powyżej;
• by przywrócić silentium sacrum w strefie zakrystii na taki czas, przed rozpoczęciem
Mszy świętej, w którym powinniśmy się w sposób właściwy i godny przygotować do
przeżywania tej największej tajemnicy naszej wiary;
• by przywrócić miejscom świętym w którym jest Najświętszy Sakrament właściwą
powagę. Zachęcajmy wiernych i służbę liturgiczną do zachowania ciszy, skupienia
modlitewnego, unikania dyskusji prowadzonych nawet poza sprawowaniem
Eucharystii w takich miejscach jak kaplice czy świątynie;
• przynajmniej jeden raz w miesiącu przygotowywać nabożeństwo z wystawieniem
Najświętszego Sakramentu. Nabożeństwo należy przygotować w taki sposób by
przybliżało ludziom wielkość tajemnicy Eucharystii, by było ciekawe w swej strukturze
i treści a jednocześnie piękne swoją pobożnością i właściwą oprawą wyłącznie muzyki
sakralnej.
Oto najważniejsze punkty, których celem pozostaje ciągły wzrost naszej pobożności
eucharystycznej, ale również reewangelizacja i przywracanie właściwego miejsca dla
Eucharystii, budzenia wiary w realną obecność Pana w tajemnicy Najświętszego Sakramentu.
Eucharystia umocnieniem naszego posłannictwa na peryferie
Chrystusowego Kościoła.

Idąc w pełnej jedności ducha z całym Kościołem Chrystusowym, w duchowej łączności z
Piotrem naszych czasów, pragniemy naszą duszpasterską uwagę kierować na pobudzanie
wiernych na znaczenie Eucharystii w życiu człowieka, na wiarę w realną obecność Syna
Bożego pod postaciami eucharystycznymi.
Probierzem dzieła misyjnego, naszego oddania Bogu, naszej misyjno ewangelizacyjnej
skuteczności a zarazem prawdziwości życia Kościoła są święte sakramenty, poprzez które Bóg
rozdziela swe dary w posłudze Kościoła. Nie wolno nam o tym nigdy zapominać
Jeżeli nie ma pobożnego i regularnego sprawowania Eucharystii świętej, wówczas Kościół
obumiera, nie działa tak jak powinien. Oddala się od misji, do której został powołany i
umocniony przez Ducha Świętego. Obumiera ewangelizacja, gaśnie pobożność i życie
religijne.
Dlatego, pamiętając o niezwykłym ciężarze gatunkowym otrzymanych darów ale również
powierzonych nam przez Pana obowiązków starajmy się w nowym roku liturgicznym:
• naszą pracę duszpasterską koncentrować na przepowiadaniu ewangelii tym, którzy
oczekują prawdy Bożej , przypominając im nieustannie ,że szczytem przyjęcia Boga do
ludzkiego serca powinno być zjednoczenie z Nim w świętych znakach sakramentalnych
z których największą tajemnicę naszej wiary stanowi Eucharystia.
• Zachęcajmy ludzi młodych, tak często żyjących z dala od Chrystusa i Jego Kościoła
by nie odmawiali swym dzieciom Bożych darów, które mogą otrzymać poprzez
inicjację w sakramencie Chrztu świętego i świętej Komunii z Bogiem w Eucharystii.
• Ciągle zachęcajmy tych, którzy będąc dojrzałymi wiekiem a jeszcze nie przyjęli
sakramentu bierzmowania, by zechcieli otworzyć swe serca na dary Ducha Świętego,
które otrzymać w sakramencie bierzmowania. Nie zapominajmy jednak o konieczności
właściwego przygotowania ich by nie traktowali tego sakramentu w sposób
instrumentalny .
• Niech rozwija się i kwitnie święty kult Eucharystii w naszych wspólnotach Parafii
przez cały rok. Rozwijajmy pobożność Eucharystyczną poprzez częste odprawianie
Mszy świętej , organizowanie adoracji Najświętszego Sakramentu i czuwania wraz z
Panem.
• Zachęcam do rozwijania kultu maryjnego w naszych wspólnotach parafialnych.
Maryja zawsze wskazuje na swego Syna. Jako pokorna służebnica Pańska uczy nas i
zawsze pomaga docierać do Jezusa. Starajmy się zawsze kończąc Eucharystię dołączać
w naszej pobożności przed błogosławieństwem jeden dziesiątek Różańca Świętego.
• Przywracanie właściwego miejsca dla katechizacji parafialnej w „salkach
katechetycznych”. Wielopokoleniowa praktyka katechez w „szkołach” ukazuje szereg
błędów i nadużyć, których konsekwencją stało się zmarginalizowanie lekcji katechezy
i zredukowania jej do dodatkowego przedmiotu edukacji. Spowodowało to liczne
odejścia rzeszy młodych ludzi od Kościoła. Dlatego tak ważnym zadaniem
duszpasterskim Katolickiego Kościoła Narodowego, jest zachęcenie rodziców i
młodzieży i dzieci aby zechcieli powracać do udziału w katechezach parafialnych
adresowanych do dorosłych , młodzieży i dzieci. Zapraszajcie wiernych ze swoich
środowisk do osobistego uczestniczenia w katechezach . Katechezy mogą mieć również
wymiar szerszy, transmitowany za pomocą parafialnych kanałów internetowych.
W całym nowym , rozpoczynającym się roku liturgicznym 2020/2021 niechaj swym
błogosławieństwem obdarowuje nas Bóg za przyczyną Najświętszej Maryi Matki i naszych
świętych Patronów.

Biskup Adam Rosiek
Pierwszy Biskup Kościoła
Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata 22 listopada 2020 A.D.